تجربه کاربردی یک معلّم

ساده امّا اثر بخش

(تجربه کاربردی یک معلّم)

 

 

داشتن اطلاعاتی هر چند مختصر پیرامون مردمان و ویژگی های ملل گوناگون به ویژه کشورهای همسایه، به تقویت حس نوع دوستی و همچنین آرامش فرد کمک مؤثری خواهد کرد.  چگونه باید وارد این مسأله شد؟ هر معلم بسته به تجربه و ابتکار خود، راه هایی برای ورود به این مسأله دارد. من در یک تجربه ساده، نقشه کشورهای همسایه را روی مقواهایی با رنگ های متفاوت و با مقیاسی خاص کشیدم.

نقشه ها را بریدم، هر کدام را چهار قسمت کردم و به پشت آن ها یک تکه آهن ربا چسباندم. قبل از ورود بچه ها به کلاس، تکه های بریده شده را که شبیه هیچ چیزی نبودند روی میز پخش کردم .

هنگام ورود بچه ها، به آن ها گفتم، هر کس به میل خود طرح و رنگی از بریده های مقوا را بردارد و سرجایش بنشیند. بعد، بدون این که به موضوع اشاره ای کنم، از بچه ها خواستم، با توجه به رنگی که انتخاب کرده اند، گروه های جدید درسی را تشکیل دهند؛ گروه قرمز، گروه سبز، گروه زرد و... . بعد از آن که حس همرنگی، بچه ها را با میل کنار هم نشاند، به آن ها گفتم، اگر می توانند با بریده ها که شاید قطعات یک پازل باشند، شکلی بسازند. ابتدا سعی بچه ها بی حاصل بود. آن ها می خواستند شکل یک حیوان را بسازند. تا این که یکی از گروه ها سؤال کرد، آیا ممکن است این ها تکه های نقشه آسیا باشند؟

در جواب گفتم، به کتاب مراجعه و احتمال آن را بررسی کنید.

باز کردن و ورق زدن کتاب همانا و یافتن نقشه یکی از کشورهای همسایه همان.بله، اولین گروه که از طرف من و دیگر بچه ها تشویق شد، با افتخار نقشه کامل شده اش را به دیگران نشان داد، در اندک زمانی بعد، گروه ها نیز به همین ترتیب و با استفاده از تجربه گروه اول، به تکمیل پازل نقشه کشوری از کشورهای همسایه موفق شدند.

بعد از تکمیل این قسمت، موجی از شادی همه کلاس را گرفته بود. هر گروه از کشور ساخته خودش حمایت می کرد و می گفت، این کشور فلان است و فلان. به عبارت دیگر، همه گروه ها و بچه ها با علاقه و نوعی تعصب از کشور ( پازل) شان حمایت می کردند و کار درباره ویژگی های آن را مهم تر و جالب تر می دانستند. از بچه ها خواستم، به نوبت هر گروه به پای تخته برود و پازل خود را به تخته فلزی کلاس بچسباند و نام کشور مربوط را زیر آن بنویسد. بعد از نصب هفتمین نقشه بر تخته، وقتی که نگاه پر از شوق، اشتیاق و افتخار بچه ها را نسبت به نقشه و کشور انتخابی شان دیدم، دیگر مطمئن شدم، گام اول را که ایجاد انگیزه و میل و شور و شوق بچه ها برای تحقیق پیرامون کشورهای همسایه بود، برداشته ام. و اکنون با آن ها و به کمک آن ها، راه ها و ویژگی های تحقیق، آن هم گروهی را، بررسی می کردیم.

اولین موضوع منابع بود. گروه ها پس از همفکری، منابعی مانند کره، اطلس، نقشه، دایرة المعارف، پرسش و مصاحبه با دیگران، کمک از خانواده ( پدر، مادر و خواهر و برادران و...) را نام بردند.  قرار شد، هر عضوی از گروه، از هر منبعی که در دسترس دارد، دست نوشته و یا یک کپی بیاورد. طولی نکشید که دوستان کوچک من با ملیت های مختلف، حجم زیادی از اطلاعاتی را که خود پردازش کرده و به قلم خود بازنویسی کرده بودند، در مقاله ای کوچک که جلد آن را نیز با هنر خویش آراسته بودند، به کلاس آوردند و ما را بهره مند ساختند.

منبع

مجله رشد آموزش ابتدایی  شماره 18